zaterdag 19 maart 2016

Op atelierbezoek bij de éminence grise onder de Vilvoordse schilders

In januari 2016 bezocht ik het atelier van kunstschilder Guido Verhaeghe. Guido heeft een sterke persoonlijkheid, is veeleisend voor zichzelf en sluit artistiek geen compromissen. Constante bezinning en intellectuele eerlijkheid kenmerken zijn veelzijdig kunstenaarschap. Doorheen de jaren slaagde hij erin een beperkt, steeds evoluerend maar eigenzinnig oeuvre te realiseren.

Bij mijn bezoek aan het atelier van deze ‘éminence grise’ (ofschoon hij deze kwalificatie ervaart als iets te veel eerbetoon) werd ik verwelkomd door klassieke muziek. Zijn atelier is niet alleen een werkplaats, maar ook een plek van beschouwing, introspectie en dialoog. Een lekkere warmte en een passende wijn zorgden voor de ideale sfeer tussen verftubes, medium en schilderijen.

Gilbert Putteman en Guido Verhaeghe

Het curriculum van Guido Verhaeghe oogt boeiend en zijn parcours is best wel interessant. Zo werd hij geselecteerd als beginnend kunstenaar in de 'Jeune Peinture Belge', was hij leraar esthetica, tekenen en schilderen in het middelbaar en kunstonderwijs. Hij volgde wijlen Jef Leemans op als directeur van de Portaelsschool voor Beeldende Kunsten te Vilvoorde en was ook erevoorzitter van de Koninklijke Portaelskring vzw en van Codibel, het comité van directeuren in het deeltijds kunstonderwijs.


Die avond had ik het voorrecht een aantal van zijn schilderijen in avant-première te mogen bekijken. Eén voor éen toonde hij me zijn laatste werken, wat een heuse mentale inspanning vergde. Zijn schilderijen stellen vragen die geduldig wachten op een antwoord dat er wellicht nooit komt, ze scheppen verwarring en een uitweg lijkt ver weg (is er niet).


Schilderkunst gaat over kijken. Toch heb ik de indruk dat, zoals Bernard Dewulf het ooit zo mooi verwoordde: “elke toenaderingspoging tot het werk van deze schilder is als het ware een omhelzing vanop afstand”.

Het werk van Guido reflecteert een intens verlangen naar lichamelijkheid. De thematiek man-vrouw, eros-thanatos wordt op sublieme wijze op het doek geprojecteerd. Met kracht en intensiteit, van meedogenloos tot teder.


Binnen de metafoor van de verf speelt zich heel wat af: vreugde versus verdriet in een spanningsveld vol erotiek. Het is duidelijk dat voor Guido Verhaeghe kunst een vorm van communicatie is waarbij de ontvanger zelf kan kiezen wat hij vindt van de boodschap. Soms word je verliefd op de verliefdheid, of sterker nog … op het verlangen. Dit alles wordt in zijn werk subtiel vertaald.

Daarom blijft het thema van ‘man-vrouw-relatie’ zijn inspiratiebron. Een moeilijke evenwichtsoefening die hij nu eens tracht te verbeelden via de integratie van anonieme tape of vlakke collage-elementen, dan eens door het gebruik van een uitzonderlijk kleurenpalet. Intimi vertellen me dat hij ooit handgewreven kleurpigment met eitempera als bindmiddel gebruikte en zo zijn verwonderlijk kleurenpalet creëerde.


Ook treft het mij dat zijn werk continu balanceert tussen abstractie en figuratie. Het thema ‘vrouw’ blijft voor hem een eindeloos gebied van ontdekking en schoonheid. Dirk Roothooft verklaarde ooit: "een vrouw is zee, eb en vloed tegelijk. Ze heeft een zekere oneindigheid". Dit verklaart misschien waarom hij het laatste woord geeft aan zijn als ‘kleur’ aangebrachte verf.

Laat ging ik naar huis met meer vragen dan antwoorden. Wie zei ooit weer dat kunst begint waar wetenschap en waarneming eindigen, m.a.w. wanneer het mysterie begint? Dit besef schenkt me grote voldoening ...



Gilbert Putteman, Helena Toscano en ‘éminence grise’ Guido Verhaeghe

Tekst: Gilbert Putteman
Foto's: Helena Toscano

PS: ken je zelf ook kunstenaars die eens in de verf gezet mogen worden? Laat dan gerust iets weten!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten