Natacha Dimovska: Alice in Wonderland

Tekst: Gilbert Putteman
Foto's: Helena Toscano

Natacha Dimovska ken ik al jaren. Als lid van de raad van bestuur van de Portaelsschool hoorde ik regelmatig positieve geluiden over deze enthousiaste, erg creatieve docente. Het werd dan ook tijd om met haar een gesprek te hebben.

Natacha werd geboren in Macedonië maar groeide op in België. Haar ouders kwamen in de jaren 70 naar België als politiek vluchtelingen. Dit verklaart waarom Natacha al verschillende identiteiten heeft gehad. Haar allereerste identiteitskaart vermeldde "politiek vluchteling", wat vrij snel werd veranderd in de Joegoslavische nationaliteit. Na de burgeroorlog werd ze opnieuw Macedonisch en uiteindelijk werd ze tot Belg genaturaliseerd, de enige mogelijkheid om hier les te kunnen geven.

Onrechtstreeks heeft haar persoonlijk familiaal verhaal haar werk mede beïnvloed. België gaf haar alle mogelijkheden om te groeien tot de persoon die ze nu is. Toch voelt ze nog een sterke verbondenheid met Macedonië, een verbondenheid die ze als rode draad gebruikte tijdens haar opleiding als beeldend kunstenaar. Onderzoek naar het begrip identiteit en naar wat dit in de hedendaagse wereld kan betekenen, hebben haar steeds geïnteresseerd en maken dan ook deel uit van haar beeldend werk.

Na haar graduaat communicatie aan het O.L.V. Ham Instituut te Mechelen werkte ze eerst 6 jaar in de privé. Tegelijkertijd schreef ze zich in aan de Portaelsschool voor Beeldende Kunsten in Vilvoorde, het beste wat haar kon overkomen. Haar toenmalige docent Walter Goossens inspireerde haar en moedigde haar aan. Nu heeft ze zijn plaats ingenomen en doceert ze aan diezelfde school. Schilderen ging als het ware vanzelf. Op haar 26e besliste ze om helemaal voor de kunst te gaan. Ze slaagde in haar toelatingsproeven aan de Academie voor Schone Kunsten in Gent en behaalde er haar diploma. Nu doceert ze ook aan de Academie te Aalst.

Haar inspiratie haalt ze volledig uit haar persoonlijke leefwereld, de mensen en de media die haar omringen, de beide academies waar ze les geeft. Ook bij haar is kunst verweven met haar leven. Natacha vertelde me dat kunst voor haar een onuitputtelijke bron van verrijking is. Kunst leert haar om voortdurend met nieuwe ogen naar de wereld te kijken. Zij zou zich geen leven zonder kunst kunnen voorstellen.

De beelden die ze maakt zijn niet volmaakt. Ze zijn zelfs verstoord en lijken daardoor gekwetst en beschadigd. De lijnen zijn onderbrekingen in wat niet onderbroken of gehinderd had moeten worden. Herinneringen worden door elkaar geschud en op een heel lineaire manier van plaats veranderd. Natacha heeft het over 'distortion-art'. Vaak twijfelt ze. Twijfel is voor haar een drijfveer in haar creatief proces. Nog een drijfveer is nieuwsgierigheid. Als ze ergens haar zinnen op heeft gezet, gaat ze er helemaal voor!

Van haar slaapkamer op zolder (de mooiste en grootste ruimte) heeft ze haar atelier gemaakt. Haar matras heeft ze in de dressing geplaatst. In haar atelier kan ze zich terugtrekken om te schilderen. Daar heeft ze een vaste afspraak met de schilderkunst, met de creatie. Toch is bij haar het creëren niet plaatsgebonden. Dit kan overal gebeuren.

Daar waar de kunst van de 20e eeuw zich kenmerkt door een onbeperkt aantal -ismen - post-impressionisme/cubisme/surrealisme/futurisme/expressionisme/minimalisme - is het onmogelijk om het veelzijdige werk van Natacha onder een bepaalde rubriek te plaatsen. Natacha schildert, maakt installaties, begeeft zich ook op het pad van de fotografie en van de videokunst (vimeo.com). Haar belangstelling is ongeremd en veelzijdig.

Tijdens haar opleiding als master in de schilderkunst bleek al gauw dat ze werk maakte dat niet te ordenen valt onder één onderwerp of techniek. Op een bepaald ogenblik is ze dan ook gestopt met ordenen. Vanaf dan ging ze de diversiteit nog meer accentueren. Zelf heeft ze geen voorkeur. Ze heeft alle media nodig om zich te kunnen uitdrukken. Natacha houdt ervan dat de toeschouwer bij het kijken naar haar werk als het ware participeert. Beweging en ruimte hebben haar altijd geboeid.

Ze werkt vaak ook samen met andere kunstenaars. Graag vermeld ik Myriam Bruls. Elke zondag nemen beiden op een bepaalde plaats op hetzelfde uur een foto, die ze naar elkaar doormailen. Myriam bewerkt dan de foto die haar werd toegestuurd door Natacha en omgekeerd. Een oefening die resulteert in verrassende creaties (2vrouwenindialoog).

Wanneer ik haar vroeg hoe ze zichzelf als kunstenares zou omschrijven, antwoordde ze zeer gevat: Alice in Wonderland. Net zoals Alice in Wonderland wil ze zich blijven verwonderen, haar omgeving bewonderen en die een plaats geven in haar werk. Voor mij is het duidelijk dat Natacha een grote behoefte heeft aan onthechting, onthechting in de zin van alles los te laten, het punt waar je je als kunstenaar alleen voelt. Dat is vaak het moment waarop de creatie begint. Deze kunstenares is begenadigd. Toch vergt haar werk enig inlevingsvermogen. Haar enthousiasme is aanstekelijk. Nu begrijp ik nog meer dan vroeger waarom zoveel studenten bij haar les volgen.

Na de fotosessie had ik nog een belangrijke vergadering op de Portaelsschool. Ik was dermate onder de indruk van mijn bezoek aan het atelier van Natacha dat ik haar tekst gefinaliseerd heb op mijn bureau op het vredegerecht vooraleer huiswaarts te rijden. Daarna stapte ik de oneindige Vilvoordse avond in en kwam ik tot het besef dat de Zennestad al ingedommeld was. Ik bewaar de beste herinnering aan mijn ontmoeting met Natacha. Ik hou nu eenmaal van kunstenaars met een groot potentieel. Soms moet je geduldig zijn. Tijd is de beste scheidsrechter. Natacha heeft al mijn verwachtingen ruimschoots ingelost!

 

 

De volgende keer gaan we trouwens op bezoek gaan bij Jan Wellens. Tot dan hoop ik!