Bie Garcet veruitwendigt met gratie de breekbare-kwetsbare mens

Tekst: Gilbert Putteman
Foto's: Helena Toscano
website in aanmaak: www.biegarcet.com

Bie Garcet is geboren in 1961. Beroepshalve is ze psychiatrisch verpleegkundige in St.Kamillus te Bierbeek. Haar opleiding als kunstenaar volgde ze aan de Portaelsschool te Vilvoorde onder de inspirerende leiding van Werner Bossuyt (docent beeldhouwkunst), Johan Clocheret (docent tekenkunst) en Rainier Boidin (docent schilderkunst).

Het is lang geleden dat ik zo'n getalenteerde kunstenares ontmoette. Ze werkt rond de menselijke figuur en de vergankelijkheid. Ze doet aan introspectie. Haar werk is figuratief maar evolueert soms naar het abstracte. Beeldhouwen was een oude droom voor Bie. Bij haar staat de mens centraal. Voor Bie is de kunst een zinvolle manier om met het leven om te gaan: de kunst het leven te leven zoals H. Van Canneyt het ooit stelde. Kunst maakt haar leven zinvol. In haar professionele wereld ontmoet ze mensen die getekend zijn door het leven. Alhoewel ze tracht deze wereld af te schermen van haar artistieke creaties, treft het hoe beide werelden mekaar permanent bestuiven. In haar kunst toont Bie de mens op een dermate subtiele wijze dat men deze op een andere manier gaat bekijken. Ik durf voorop te stellen dat voor Bie haar kunst niet alleen een manier is om met het leven om te gaan, maar misschien ook een manier om als het ware te overleven.

Haar leven is een duizelingwekkende aaneenschakeling van fascinatie voor de mens in al zijn complexiteit. Zij beter dan wie ook weet hoe breekbaar en broos mensen kunnen zijn. Ze slaagt erin breekbaarheid en gratie in elkaar te boetseren. Voor Bie is het doorgronden van de menselijke natuur en de mens een bijzondere ervaring die ze telkens weer opnieuw weet te verklanken in haar menigvuldige creaties. Voor haar blijft dit een onuitputtelijke uitdaging. Het treft dat ze erin slaagt op een bijna geruisloze manier de breekbare-kwetsbare mens weer te geven in haar oeuvre.

Voor mij is het al lang duidelijk dat een goed beeldhouwwerk het onzegbare laat spreken. Dit is zeker het geval bij Bie Garcet. Ook als tekenares profileert ze zich meer en meer. Sommige van haar werken doen me denken aan dit van Schiele. Via haar tekeningen bevriest ze als het ware haar gedachten. Deze schetsen vormen dan de basis voor later werk.

Wat blijft erover als we alle ballast weggooien: de vergankelijke mens! Bie Garcet barst van paradoxen. Die fundamentele onzekerheid die ze dagelijks in haar beroepswereld ervaart, is inherent aan haar natuur. Die gaat nooit weg. Toch heeft ze doorheen de jaren geleerd ermee om te gaan. Misschien is die onzekerheid ook de voedingsbodem voor alles, voor haar creaties. Haar beroep heeft haar geleerd anders naar de mensen te kijken.

Alleen door stilte komt ze in dialoog met zichzelf. Materiële dingen zijn niet haar hoofdbekommernis. Ze grijpt steeds terug naar de essentie van het leven. Haar werk is gracieus. Kwetsbaarheid en menselijke waardigheid staan centraal. Soms beangstigt de melancholie. Soms blijkt de schoonheid onraakbaar te zijn. Het is duidelijk dat de kunst van Bie resulteert uit de broeiende warmte van een lange geschiedenis. Elke nieuwe sculptuur bouwt verder op de verworvenheden van de vorige. Werner Bossuyt, docent beeldhouwkunst aan de Portaelsschool, benaderde haar werk ooit als volgt:

"De moeilijke symbiose tussen het zijn en het niet-zijn, het zichtbare en het onzichtbare, het gestolde en de beweging doet haar beelden natrillen op ons netvlies. Ze bevestigen en relativeren ons menselijk zijn en daarom zijn ze broos, breekbaar. De breekbaarheid, transparantie, tactiele eigenschappen van de gebruikte materialen verraden de omzichtige aanwezigheid van de ontwerpster, Bie Garcet".

Net zoals haar werk zelf heeft Bie Garcet iets breekbaars. We nemen afscheid met een warme knuffel. Voor ons volgend bezoek begeven we ons naar de Mechelsestraat in Vilvoorde,meer bepaald bij Sara Pan.Jullie volgen ons toch ook?

Werner Bossuyt en Bie Garcet